SINOPSIS:
O protagonista conta a historia de Gilgamesh, un rei-sacerdote da máis poboada das cidades-estados que se conformaron en Mesopotamia na Idade do Bronce. Trala morte do seu amigo da alma, Enkidu (que representa a visión do mundo dun home salvaxe, fronte à do xefe dun dos primeiros estados civilizados), Gilgamesh abandona a súa cidade e fai unha viaxe atemporal para indagar, na dimensión intraterrena do planeta, con Ziusudra, o Noé sumerio, sobrevivente do Diluvio, sobre a posibilidade de volverse inmortal, igual que el o é. Logo de receber a súa resposta e unha chea de coñecemento esotérico e metafísico, Gilgamesh quere regresar à súa cidade, porén, atópase inesperadamente no Irán de 5000 anos despois, contemporáneo a nós. Preso alí durante cinco anos, estuda a fondo a síntese da evolución integral do seu país e da Humanidade durante todo ese tempo e elabora as súas conclusións, à vez que prodúcese unha enorme transformación na súa consciencia e mentalidade. Cando consegue escapar e regresar à súa terra, o Irak do ano 2017 do calendario occidental, convertido nun caos pola guerra, é detido por catro milicianas kurdas simpatizantes da revolución Confederalista-Democrática que estase desenvolvendo daquela en Rojava, Norte de Siria. É a elas a quen o viaxeiro atemporal conta a súa historia, ao mesmo tempo em que elas cóntanlhe a da sua nación diferenciada e sem estado. Ao terminar, o protagonista, a fin de intentar volver a exercer a súa vocación e experiencia de líder político, debe procurar un xeito de sintetizar as mais interesantes ideoloxías históricas que aprendeu, nunha que facilite a gobernación global do planeta de forma eficaz dende as bases, mas sem uniformización, de tal xeito que coexistan en convivencia respectuosa e harmónica, múltiples opcións político-sociais para a rica variedade de etnias, culturas, clases e xéneros do planeta, xa sexan maiorías ou minorías.
PRIMEIRA PARTE
1-PRISIONEIRO DE MULLERES.
-Tardaremos poucos días en concluír a nosa misión e retornar à nosa base, Ondaluz -dixo Shivan, a que parecía levar o mando das catro milicianas-. Non sei o que farán contigo alá, nin se volveremos a vernos. Podería ser que tivesen que facerche sufrir para extraerche información. Os Peshmergas son xente dura, oiríasllo. Aconsélloche que nos contes polas boas quen es e que é o que estabas facendo no lugar onde che atopamos. Todas nós traballamos en información. Eu podo colocar o que queiras declarar no meu informe, e así os meus xefes xa terán algo por onde empezar.-
-Miña Señora Shivan -respondeu el-, xa vos dixen que nacín na Baixa Mesopotamia, que os iraníes tivéronme prisioneiro cinco anos, ata que escapei, e que só quero re-coñecer a miña terra natal en Irak. Non son un espía nin un tolo, nin teño documentación, nin falo ben o árabe, como xa sabeis. Se eu cóntovos os recordos da miña identidade, non o ides crer. O peor é que os vosos xefes tampouco. A razón é porque as vosas mentes aínda están vivindo o mito da temporalidade, mentres eu veño da evidencia da atemporalidade.-
-Atemporalidade? Que queres dicir con iso? A ver se che explícas, ho.-
-Vós credes, seguramente, que o que sodes vive no tempo, nunha época determinada, miñas señoras. Eu pescudei que a miña identidade real non ten nada que ver cun tempo determinado, nin cun nome determinado, nin sequera con este corpo determinado que estades vendo.- Dixo o prisioneiro con absoluta convicción.
-Encántanos que che fagas o tolo ante nós, hó, divírtenos moito e gústanos rir.- Dixo a miliciana-. Pero, se tamén vas facelo ante os nosos xefes, pode ser que non cho crean nin lles faga graza, e que fáganche sufrir moito antes de que cantes, ou que che fusilen, coitado.-
-Eles non vanllo crer, seguro, as miñas señoras guerreiras, e acho que vós tampouco, aínda que o que eu conte sexa a pura verdade. Con todo, non me preocupa o que poidan facerme despois, porque paréceme que tamén as vosas mentes están vivindo a ilusión da vida e da morte, en tanto que eu veño da certeza da eternidade do ser.-
-Vaiche boa! Poida que fálteche un tornillo, Ondaluz, ou que sexas un deses fanátics suicidas, ou un espía ben adestrado e moi manipulador. Porén, se ti queres, podémolo intentar, temos tempo. Cóntanos canto poidas declarar, e eu poñereino no meu informe. -Dixo ela, mostrando un caderno-. Asegúroche que será moitííísimo mellor para ti que se non podo presentar nada. Ese corpo teu que estamos vendo debería ter algún papel que o identificase.-
2- OS VINDOS DO CEO.
-Ides necesitar, entón, de toda a vosa paciencia, respectadas milicianas kurdas, porque a historia que eu vos podo contar é longa e, se cadra, pareceravos fantasía miña, pero ten todo que ver coa miña real identidade e co que estou facendo aquí. O primeiro que ides atopar incríbel é que esa historia tivo o seu inicio hai muchísimos séculos, cando apenas estaba desenvolvéndose, ao sur deste mesmo país, a primeira civilización que se di que houbo no mundo, que foi a da Sumeria...-
A noite estaba agradábel à saída da aldea de Hajij, e unha bela lúa crecente acompañaba no ceo à estrela Venus, por encima das montañas da cordilleira dos Zagros que separan de Irán as terras kurdas do leste de Irak. O rostro de Ondaluz víase laranxa à luz da discreta fogueira, e as catro mulleres que vestían o uniforme de combate peshmerga, Shivan, Sirín, Dilsen e Zara, contemplábano, tendo ben a man as súas armas.
-Vexo que vas tomar nota do que ben che pareza, miña señora, pero quizais pode ser mellor escoitar e intentar comprender. –Falou Ondaluz, mirando a Shivan- Desculpádeme meu mal árabe e tédeme paciencia, por favor, ilustres señoras, porque o que pódovos contar, que, en principio, vos parecerá unha novela mitolóxica, tamén forma parte da vosa cultura, xa que teño por seguro que aínda hoxe, baixo outras formas máis actualizadas, tamén os kurdos, todos os árabes, e ata os xudeus e cristiáns, continúan tendo as mesmas crenzas fundamentais que tiñan os sumerios, así como os pobos que lles sucederan nas terras da Mesopotamia e Elam, do Crecente Fértil e da Anatolia: os acadios, os caldeus, os babilonios, os asirios, os hititas, os cananeus, os medos...
...É dicir, paréceme que, logo de escoitar a miña historia, ao longo dos días que dure a vosa misión, darédesvos de conta, como eu deime, que foron cambiando algo os nomes e as formas en que se representan e veneran os códigos e arquetipos fundamentais dos nosos programas mentais: A Señora do Amor, por exemplo -dixo, mirándoas circularmente cun sorriso- era chamada antes Asthar, ou Ishtar ou Astarté e máis antiguamente, en Sumer, Inanna. Así como, moito máis tarde sería chamada Afrodita e Venus. Os nomes cambian, pero seguimos falando das mesmas entidades e mentalidades, que inspiran e dirixen o xeito de vivir das persoas e dos pobos.-
- Pareces un profesor, ho!. Non o prepares tanto e veña xa esa historia, que, de entrada, semella boa.- Animoulle Sirín cun xesto de simpatía. -Somos kurdas e encántannos as historias ao redor da fogueira, aínda que sexan historias míticas de pagáns.-
-Un home chamado Gilgamesh gobernaba Uruk -arrincou el, entón, cunha inclinación para todas-. E Uruk, miñas señoras, ha uns cinco mil anos, era a maior cidade-estado da Mesopotamia, cuns oitenta mil habitantes, situada a Sur do río Éufrates, na fértil e produtiva beira Este. Non houbo cidade maior no mundo ata que, moito despois, un pouco máis ao norte, chegou ao seu apoxeo Babilonia.
Podemos chamar a Gilgamesh rei, entre nós, para facilitar o que conto, porén, el non era de verdade un rei, tal como iso enténdese na actualidade. O seu cargo era de "En", é dicir, Xefe de Guerra e Sacerdote Protector do templo principal da cidade, así como Presidente Executivo, diriamos hoxe, da súa Asemblea, que tiña dúas Cámaras: A do Consello de Anciáns e a dos Cidadáns Combatentes. Daquela, o En estaba dirixindo a construción das murallas de Uruk, que tiñan 15 metros de alto e 19 quilómetros de perímetro.
Iso sábeno os sabios de hoxe, non só polas escavacións practicadas, senón porque xa entón escribíase cun punzón ou un osiño afiado, a base de signos pictográficos, que deseñaban cousas, así como, despois, escribiríase con signos cuneiformes, que representaban sons do idioma, e estes datos quedaron consignados en miles de taboiñas de arxila. Onde estaba Uruk faz cinco milenios está hoxe o xacimento arqueolóxico de Warka, preto de Ar Rumaithah, ao norte de Nasiriya.
Os investigadores do pasado calcularon, polos restos achados, que o primeiro asentamiento humano en Uruk fora moito antes, como dendê faz máis de seis mil anos. E que nunha época na que a maioría dos homes eran pouco máis que bestas xurdiu, de súpeto, no que hoxe chamamos a Mesopotamia e as súas bisbarras, unha civilización completa, tan refinada coma se os antigos deuses trouxésenlla dos ceos xa feita.
-Non hai máis Deuss que Deus e chega de pronunciar O seu santo nome en plural -dixo Zara, alzando a man-. Da súa Iluminación saíron os Heft Sirr.-
- Os Heft Sirr? -Preguntou Ondaluz, algo desconcertado-Perdoádeme, pero ignoro o que significan esas palabras.-
-Os Sete Misterios.- Explicou Zara- A relixión dos Kurdos Yasidíes ensínanos que Deus manifestóuse, en primeiro lugar, como o Arcanxo do Pavón, Melek Taus, a Forza da Luz, e os outros Seis Santos Arcanxos. Melek Taus era un anxo benévolo que se liberou a si mesmo da súa caída, e converteuse no demiurgo que creou o cosmos a partir do ovo cósmico.
Cando Deus creou aos outros arcanxos -seguiu expoñendo Zara-, ordenoulles traer o po da terra. Despois, sobre el, deu vida a Adán, da súa propia respiración, e mandou a todos os arcanxos que lle reverenciaran. Eles obedeceron, con excepción de Melek Taus. Ao preguntarlle Deus por que lle desobedecía, Melek Taus contestou:
"Como podo someterme a outro ser? Estou feito da túa iluminación, em tanto que Adán foi feito do po". Por esa resposta soberbia caeu o Arcángel dende a Graza. Logo de chorar durante sete mil anos, puido ver as cousas doutro xeito, tal como os homens as vían, as súas bágoas encheron sete jarros, cos que apagou os lumes do Inferno. Entón Deus eloxioulo, o redimiu e designouno como líder de todos os anxos e o seu enviado na Terra e puxo aos homes baixo o seu coidado.-
(MANUEL ESTÁ CORRIXINDO)
-Eu tamén estou seguro de que non hai máis que unha Fonte Orixinal de todo o creado,miña Señora Zara- apresurouse a declarar Ondaluz, querendo tranquilizala cun xesto-. Con todo, talvez sexa inútil darlle un nome, porque esa Fonte é a dona de todos os nomes. Porén, os antigos mesopotámicos crían que os seus iniciadores eran deuses, e eu terei que falar bastante deles, se mo permites . Había sete principais, e chamábanlles, en Sumerio, precisamente, "Sirr" (que tamén significa serpe, ou dragón), tal como ti acabas de dicir que se chaman, na túa lingua, os arcanxos kurdos.
A expresión de Zara acusou certo impacto negativo, cando Ondaluz dixo que Sirr significaba serpe en Sumerio. Ela ía responder, pero Sirín adiantouse:
-Bo, non é correcto falar dos arcanxos kurdos, Ondaluz -avisou ela-. A maior parte dos kurdos son musulmáns sunnitas, aínda que tamén hai entre nós chiítas, xudeus, cristiáns asirios e zoroastrianos. De todas elas, a relixión máis perseguida polo radicalismo islámico entre a nosa etnia é o Yasidismo, que é a da nosa camarada Zara, quen cre, como oíches, en Melek Taus e os outros seis arcanxos.-
-Entendín. -Dixo o prisioneiro- Podo preguntar polas crenzas do resto de vós, miñas señoras?-
-Bo -respondeu Sirín consultando cos ollos ás súas compañeiras-, Dilsen escolleu ser unha zoroastriana non ortodoxa. En canto a Shivan e eu, creo que xa non sabemos moi ben o que crer ou non crer. Deixamos atrás as nosas tradicións aprendidas. O inimigo que temos que enfrontar é tan fanáticamente crente e nosas propias familias tan tradicionais e conservadoras no seu Yasidismo que, por agora, atopamos máis san cuestionar todo e intentar axudar a construír unha nova sociedade moito máis tolerante coas diferenzas, onde a xente non pase a vida menosprezándose e matándose por mor das súas crenzas, tal como fan agora.-
-Alégrame oír iso, linda Sirín- dixo el-, porque eu acabei chegando a pensar o mesmo. Pero, para poñer ás crenzas no seu lugar, é bo saber onde se orixinaron a maioría das crenzas actuais, esas que tanta guerra xeran.
-Non sei se algunha vez tendes oído, miñas señoras, que existe un vellísimo texto sumerio de transmisión oral, chamado "Enuma Elis". - Elas demostraron que non coas súas expresións e Ondaluz seguiu:- Posiblemente o Enuma Elis foi mandado transcribir a tabuiñas de arxila polo famoso rei amorreu Hammurabi ou por algún dos seus sucesores, aínda que, máis ou menos mil anos despois, levoullo Asurbanipal de Asiria à gran biblioteca que estaba recompilando en Nínive, como parte do seu botín, logo de conquistar Babilonia. Pero a gran Nínive foi completamente arrasada uns quince anos despois polo Imperio Neo-Babilónico, grazas à súa alianza cos Medos.-
-Si que pareces un profesor -dixo Shivan-. Os nosos profesores de escola contáronnos que os medos eran os remotos antepasados dos kurdos, e que chegaron a crear un gran imperio na antiguedade.-
-Así debeu ser, miña señora Shivan -respondeu Ondaluz-, non son profesor, pero lin que os Babilonios e os Medos repartíronse entre si o vencido Imperio Asirio, e creo que todas as súas zonas montañosas, o arco Zagros-Tauro que vai do Golfo Pérsico ao Mediterráneo, correspondéronlles aos medos, é dicir, as terras onde parece que hoxe se atopan a maioría dos kurdos. O vello poema Enuma Elis foi atopado entre as ruínas da biblioteca de Nínive, moi fragmentado en moitas placas de arxila, e os eruditos actuais recompuxérono da mellor forma que puideron e o traduciron e interpretaron en varias versións, que aínda non pode dicirse que son irrefutábeis. Hai unha chea de confusión e discusións sobre o tema.
A persoa cuxa historia estou contando, o rei Gilgamesh de Uruk, cría desde neno, tal como educárono, que os enviados polo Supremo Señor An, ou Shu-Mer An, que eran os seus antepasados, baixaran à Terra Primordial desde algún Mundo Celeste, construíndo seguido as bases dunha civilización a partir da desembocadura do Éufrates no golfo Pérsico e da cidade de Eridu, que hoxe é só area.
Cando Gilgamesh creceu atopouse que existían outras versións sobre o lugar de procedencia dos seus devanceiros, desde as que os situaban en estrelas distantes, como as Pléyades, ou Orión, ou Sirio, ata os que dicían que debían ter vindo, máis ben, das máis remotas rexións de Asia (as que están ao noreste do Teito do Mundo) e que, despois, durante muchísimos anos, os seus descendientes foron baixando polas estepas escitas ata o Mar Caspio, cruzando daquela o Cáucaso e invadindo a costa sur do Mar Negro, as cordilleras do Tauro e dos Zagros para descender, máis tarde, à Mesopotamia...-
-Si había quen os referia à Asia Profunda ¿A que viña, entón, aquilo de contarlle aquelas historietas de que os seus antepasados baixaron de supostos mundos celestes?- Preguntou Shivan.
-Así era a tradición transmitida pola súa familia, miña señora Shivan, que lles facía sentirse superiores ao resto do seu pobo, e ao resto dos pobos tamén, o que legitimaba a súa clase e o seu poder. Algúns intérpretes modernos das plaquetas de Nínive ata especularon que os seres que figuran nelas como deuses vindos do ceo, procedían dun planeta que cruza de forma irregular o Sistema Solar, chamado Nibiru, aínda que outros pensan que Neb-Heru trátase dunha forma egipcia de referirse a Venus, e outros, ata pensaban que eran entidades vindas, non doutros planetas, senón doutra dimensión, talvez do Astral, onde imos cando soñamos.
En calquera caso, o que está escrito no texto Enuma Elis é que, desde antes de vir, aqueles seres xa levaban moi tempo loitando contra outras razas do seu plano, planeta ou dimensión, ou país, e tamén entre eles mesmos. Sempre polo poder.
Esas entidades vindas a aquela terra, que despois se chamou Sumeria, foron chamadas os Annunaki, ou sexa, os fillos ou os subordinados de An, o Shu-Mer An, ou Supremo Señor An, seu Xefe Celeste. Contan as tabuiñas que, co sangue dun deles (que fora executado por liderar unha rebelión de traballadores da súa mesma raza), modificaron os corpos e mentes dos humanos ben rústicos que atoparon neste planeta, que probábelmente serían parecidos a eses Neanderthales cuxas ferramentas de pedra de hai máis de corenta mil anos vós comentastes esta mañá que se acharon nun xacimento próximo a esta mesma aldea de Hajij, onde estamos agora.
O pai de Gilgamesh díxolle que os Annunaki modificaron un grupo de humanos primitivos, interferindo na evolución natural das súas consciencias, co fin de que servisen como forza de traballo aos seus iniciadores (os modificados chamaríanlles, en diante, os seus deuses) e para que os alimentasen co seu temor a eles e coa enerxía das súas ofrendas.
Xa que parece que os supostos Vindos do Ceo, ou, polo menos, as entidades astrales que os comandaban, tiñan unha constitución ben diferente à dos seres da Terra. Elas vivían nunha frecuencia máis sutil, e alimentábanse de vibracións etéricas e emocionais que extraían de consciencias menos poderosas que as súas, tal como nós, as mulleres e os homes, extraemos das plantas e de animais, logo de sintetizados por eles, os elementos básicos do planeta que conforman as nosas envolturas densas, polo procedemento de matalos, cociñalos, dixerilos, eliminar o pesado e asimilar a súa enerxía sutil.
Coa súa avanzada maxia ou ciencia, as entidades Annunaki pronto aprenderon a facer o esforzo de diminuír a súa frecuencia, a fin de poder manifestarse temporalmente en avatares humanos, mentres alimentábanse das súas enerxías, incorporando nos xefes dunha nación de nómadas que, baixando do Norte, dos Montes Tauro ou dos Zagros, conquistou a Baixa Mesopotamia.
Eu oín, miñas señoras, dunha persoa na cal confío, xa saberedes máis tarde dela, que esta nación era a dos Escitas Simerios. Por iso a Baixa Mesopotamia acabou chamándose Sumeria ou Sumer, despois que os Simerios comezaron a mesturarse cos mesopotámicos vencidos, aos que chamaron "Lulus" no seu idioma, o primeiro Sumerio, a lingua vinda con eles desde o Teito do Mundo.
Moito máis tarde, cando innúmeros nómadas semitas, procedentes das terras áridas circundantes, foron engadíndose à poboación orixinal, atraídas pola prosperidade e abundancia da Mesopotamia, as élites dirixentes nas que seguían manifestándose os Annunaki crearon, a partir do Sumerio e das linguas dos seus servos, o Acadio, unha lingua xeral semítica e máis elemental. Nese idioma, o Acadio, os servos dos “Vindos do Ceo” eran chamados "Adamus", é dicir, o gando. O Sumerio quedou restrinxido ao exclusivo uso das clases sacerdotales, isto é, converteuse, durante moitos séculos e ata a caída de Babilonia, na Lingua Sagrada de intercomunicación entre os Annunaki e aqueles pastores do seu gando humano en quen podían confiar.-
-Triste destino o da Humanidade, entón.- Interrompeu Zara- Si entendín ben, segundo o que contas, non teriamos outro destino que o de facer de escravos deses falsos deuses paganos mentres vivamos... Menos mal que eses Annunaki non se parecen para nada aos nosos Arcanxos, que son pura Luz Divina. -
-Pero ti dixeches, Ondaluz- engadiu Sirín-, que eles modificaron aos Neanderthales nos que se incorporaban co sangue dun dos deuses que foi executado por rebelde... é a primeira vez que oio que un deus pode morrer.-
-Pode, pode morrer, Sirín, está claro para min, por canto contáronme, que os Annunaki podían matarse entre eles; xa que logo, non eran deuses, tal como entendemos hoxe que debería ser un deus, só finxían selo, pero todo o mundo críallo. E si, Zara, así como ti entendiches, é como se planeó, desde o principio, o destino dos homes cuxa evolución eles interferiron, que non eran máis, para esas supostas entidades vindas do Ceo, ou doutra dimensión, que o que é o gando hoxe para nós.
Con todo, o pai de Gilgamesh, o rei-sacerdote Lugalbanda Segundo, explicoulle moi ben que as Entidades Divinas e, especialmente, os Espíritos dos Astros, teñen unha vontade creativa moito máis poderosa que a nosa e que nos inflúen: -"Iso é o que chamamos Destino"- dicía-, 2case imposible de evitar. Somos instrumentos de manifestación dos deuses, somos os seus médiums, avatares ou vehículos corporais nesta dimensión"-. Así foi como explicaron a Gilgamesh foi informado de que el era avatar, ou o corpo na terra dun deus chamado Dumuzi, o seu guía e o seu pai no Astral, tal como o rei-pantasma Lugalbanda, un antigo heroe de Uuk, incorporaba no seu pai biolóxico.-
-"Separadamente do Destino está o Fado...."-Dicía o seu pai, o sacerdote.-"O Fado é a consecuencia das nosas accións. O que pensamos, sentimos e facemos deseña, sobre as trillas do noso destino, o guión posible da nosa vida. Pero si cambiamos conscientemente o que pensamos, sentimos, dicimos e facemos, podemos cambiar ese guión, a nosa vontade creativa sempre pode modificar un mal fado"
-Ti estás mostrando unhas entidades que non se parecen nada a verdadeiras entidades de luz, Ondaluz - interrompeu a polémica Zara- , Os nosos Sete Arcángeles non determinan o destino nin o fado de ninguén, respectan o libre arbitrio de cada ser. E tampouco chupan a enerxía das persoas.-
-Desculpa, a miña señora Zara- apresurouse el a puntualizar prudentemente-: Nin o pretendín nin vou comparar nunca máis aos Annunaki cos teus Santos Arcángeles, que non coñezo, xa que ti afirmas que eles son pura luz divina e que, polo tanto, non necesitan extraela dos homes. Agora ben, estes Annunaki dos que falo, incorporados ou non nas élites sumerias, mostrábanse como entidades que necesitan, e esixen e gozan moito dos sacrificios humanos ou das súas devocións, pois Gilgamesh fora informado de que eles teñen corpos astrales que absorben a nosa enerxía astralemocional, ben sexa a elevadamente amorosa ou a bajamente medorenta, dependendo do seu propio grado evolutivo, así que dixerían e asimilaban a esencia das vibracións vitais dos seus servos..-
-Os nosos Heft Sirr non precisan absorber para nada as baixas vibracións dos homes, eles son a propia Luz de Deus -quixo acabar de aclarar Zara con convicción de firme creyente-. Deus deu a escoller aos Arcángeles e aos Homes entre o Ben e o Mal. Os Arcángeles elixiron o Ben. Foron os Homes, que querían todas as liberdades, quen se quedaron, ao mesmo tempo, co Ben, coa boa mente, Ormuz, e co Mal, a mente ruin, Arimán, o peor e o mellor convivindo nos seus corazóns e mentes e contaminando as súas almas. Por iso o corazón humano é a fonte de todo mal.-
-...Si ti dicir...-Concedeu Ondaluz con diplomacia, intentando afastarse de discusións dogmáticas irresolubles- Entón, a miña señora Zara, os Annunaki deberían ser outros tipos de Sirr menos sutís ou elevados que os da túa relixión. Ademais, parece ser que había moita diferenza de grados de consciencia entre unhas e outras daquelas Entidades Celestes, o mesmo que sucede entre nós, os humanos.
Permitídeme, as miñas señoras, que vos fale agora dunha daquelas consciencias, unha moi elevada consciencia, da que vos contarei bastantes cousas. Trátase da entidade Enki, tamén chamado Ea, que era o Supremo Señor da Terra e as Augas entre os sumerios, o máis sabio de todos os Shu-Mer Vindos do Ceo, incluso o primeiro que veu, coa súa nai e cos seus subordinados. Creou aos Annunaki Menores, os Igigi, ben adaptados para que traballasen neste planeta, e, máis tarde, como xa contarei, entre outros moitos traballos, provocou o
surximiento dos primeiros humanos co seu enorme coñecemento máxico, e ata lle tomou agarimo aos seus lulus ou adamus favoritos, as súas creacións, aos que foi mellorando ata conseguir o que nós somos hoxe.
O Supremo Señor Enlil, o seu irmán e xefe, que veu à Terra logo del, mantiña unha rivalidad con Enki e deixouse contaxiar a sospeita non comprobada de que talvez Enki colocara a súa propia semente xenética nas súas creacións, cando o seu irmán conseguiu que estas puidesen cruzarse sexualmente entre elas e reproducirse, co cal aumentou moito o seu número.
Tempo despois, algúns dos fillos dos Annunaki Menores, os traballadores Igigi, que se habían rebelado contra Enki, atoparon fermosas ás fillas dos homes mellorados por el , os "cabezas negras", e cruzáronse con elas, agora que podían, desde os seus corpos xigantes adaptados à Terra, formando híbridos. Os Igigi instruíron aos seus fillos, medio annunaki, medio humanos, no mellor e no peor da súa avanzada cultura.
Por causa diso, os híbridos dos Annunaki Menores foron converténdose nas élites reais e aristocráticas dominantes en todas as nacións. A hibridación foi o xeito por medio da cal as consciencias "superiores" dos Annunaki Maiores puidesen colocar os seus corpos astrales en vehículos corporais ben adaptados à Terra e semellantes aos dos humanos, conseguindo inclusive, confundirse entre eles, pero sempre dominando os estratos máis altos de poder directivo.
Agora contareivos, as miñas señoras, como, durante o ciclo anterior a este que estamos vivindo, o irmán de Enki, o Shu-Mer Enlil, provocou unha terrible catástrofe. Enlil, Supremo Señor do Aire, a quen o Xefe Celeste de todos os Annunaki, o seu pai, An, colocou na dirección dos Vindos do Ceo sobre a Terra, substituíndo a Enki, quixo acabar coa Humanidade "porque lle molestaban os seus ruídos" ( así di, absurdamente, a compilación do texto do poema Enuma Elis, que os reis babilonios manipularon. Os reis eran os pastores do gando dos deuses, o pobo humano, e non podían dicir ao gando a verdadeira razón da matanza).- -E cal era a verdadeira razón, Ondaluz?-Preguntou Shivan.
-A verdadeira razón, a miña señora, debeu ser unha revolta xeral dos seus servos humanos; os ruídos que molestaban a Enlil serían, seguro, o clamor dos lulus alzados, concentrados en enorme número nun lugar chamado Babel (posiblemente onde moito despois nacería Babilonia), querendo agarrar no Ceo ou no alto dalgún zigurat aos seus tiranos, ou ata construíndo xuntos unha altísima torre de asalto para alcanzalos... ou algo parecido a ésto... en calquera caso, a Torre
12
de Babel é a metáfora desinformadora que quedou consignada nos textos que mandaron escribir os pastores do gando humano, os reis posteriores.- -Grupo- dixo Shivan para as súas compañeiras, interrompendo a narración-, xa oístes iso: ?metáfora desinformadora?, un xeito elegante de falar das mentiras coas que os que mandan escriben a Historia.- As catro milicianas kurdas estiveron un intre facendo comentarios irónicos, pero acabaron por querer volver escoitar. Shivan colocou algo máis de leña no lume e pediu a Ondaluz que seguise contando sobre a revolta da Torre de Babel.
-O asunto, señoras miñas ?continuou el-, é que os adamus, os servos humanos alzados, non conseguiron o seu obxectivo, pero tampouco foi posible dominalos e devolvelos ao resignado sometimiento aos representantes dos seus "Supremos Señores", nin sequera cando Enki intentou dividilos, creando toda clase de malos entendidos entre as súas fraccións, o cal foi chamado "a confusión das linguas".
Era preciso sometelos, reducilos ou acabar con eles. Entón, manipulando o clima coa súa maxia, o Responsábel Planetario dos Annunaki, Enlil, que por algo era chamado ?Señor do Aire?, comezou por provocar unha epidemia, que non acabou de volvelos ao curro; daquela unha seca, que produciu unha hambruna devastadora, pero aínda continuaba a resistencia; así que, finalmente, logo de ordenar unha saída temporal dos Vindos do Ceo, Enlil provocou unha pavorosa inundación, durante sete días e sete noites, que todo varreuno e destruíu.-
-¡Estás falando do Diluvio! -Exclamou, asombrada, Zara. O Avesta de Zoroastro conta como Yima e a súa familia salváronse, e o Alcorán dos musulmáns tamén di que Alá provocouno, para castigar as incredulidades e idolatrías dos homes que non lle temían!-
-Exactamente, a miña señora Zara -dixo Ondaluz con paciencia-, pero xa o estás vendo: os antigos Sumerios chamaban Enlil, e non Alá, ou Jehová, a quen provocou o Diluvio, ou a quen (sabendo os Annunaki que unha enorme inundación natural ía producirse), non quixo avisar aos homes.- Houbo un gran revuelo entre as catro milicianas, que falaron agitadamente en kurdo e parecían discutir. Ondaluz non as entendía, e chamou de novo a súa atención. -As miñas respectadas señoras, só os nomes cambian co tempo. Esa historia é a mesma para moitos pobos, e moito máis antiga que o Zend-Avesta de Zoroastro, e ata que a Biblia Hebrea que, a recado, era a antiga referencia relixiosa máis moderna que tiña a persoa que expuxo o Alcorán. Ésto é fácil de comprobar.
13
Con todo, bastante antes de que comezase a inundación -seguiu Ondaluz-, Enki dera discretas instrucións à súa lulu protexido e humano favorito, o último prototipo híbrido resultante dos seus mejoramientos da especie (chamado Ziusudra polos Sumerios, Atrahasis polos Acadios, Utnapishtim polos babilonios, Yima, como Zara dixo, polos Mazdeístas ou Zoroastrianos, Noé na Torá ou Biblia e Nuh no Alcorán), para construír unha arca, algo así como un enorme barco cúbico, que serviu para salvarlle da gran inundación a el, à súa familia e colaboradores, a unha parella dos animais que foi capaz de reunir e, ademais. mostras de sementes sexuais de moitos outros.
O poema acadio de Atharasis conta que todos eles podían caber e ser alimentados dentro daquela xigantesca caixa impermeabilizada con brea, con todo o peso concentrado na bodega inferior, para que a media e superior conservasen o equilibrio vertical, ante os embates das tremendas ondas producidas. Escollendo entre as teorías máis razoábeis que se barallan hoxe, aquela inundación enorme, as miñas señoras, podería haber ter a súa causa na ruptura do itsmo que separaba Europa de África, o cal debeu precipitar as augas do Atlántico sobre o que hoxe chamamos as bacías do Mediterráneo, do Mar Negro, do Caspio e máis aló.
Cóntase que, durante o atroz diluvio, moitas das entidades Annunaki, comandadas por Enlil, arrepentíronse de permitir aquel genocidio sen avisar, porque, aínda que ao principio gozaron un gran banquete coas vibracións emocionais de pavor de tanta xente que aquela masacre catastrófica estaba afogando, despois quedáronse sen proveedores que os alimentasen. "Que ganadero sacrifica dun golpe absolutamente todo o seu gando?", queixábanse, recordando os bos tempos anteriores. E non estaban, para nada, contentos con Enlil.
Cando aquelas entidades retornaron, toda a súa obra anterior sobre a Terra fora devastada, un traballo ingente esperáballes para drenar aquel gran pantano, a fin de reconstruír novas condicións para cultivar avatares terrícolas dos que nutrirse.
Entón, telepáticamente, chegoulles unha invocación ritual para invitalos a alimentarse, é dicir, unha oración de ofrenda, como as que lles ensinaron ás súas avatares humanos. Enseguida, eles descubriron que a oración viña desde a arca, que quedara varada nos montes que prolongan a Anatolia cara a Armenia, ao Suroeste do Cáucaso. As tradicións dos cristiáns armenios din que na cima do Ararat. As tablillas dos caldeos chámano monte Nisir.
O lulu favorito de Enki, Ziusudra, sacerdote do templo de Shurupak, cidade agora baixo as augas, saíu do arca coa súa familia e amigos, e ofreceulles humildemente, nun altar erigido con pedras sobre a terra húmida, aínda cheirando a morte e putrefacción, perfume de
14
inciensos, unha libación de viño, sacrificios animais e todas as súas devocións de agradecimiento por sobrevivir. Di o Enuma Elis, as miñas señoras, que aquelas entidades, famentas, degustaron o doce cheiro e se apilaron como moscas ao redor das ofrendas en chamas, para aspirar os éteres vitais animais e as conmovidas emocións dos humanos que quedaran con vida naquel amplo pedazo de mundo.
O Shu-Mer Enlil estaba furioso, pero a súa autoridade non era moi popular nese momento. Os Annunaki Menores, que foran postos a salvo polos Maiores, os Igigi, se rebelaron de novo ante a magnitude da reconstrución que era necesario emprender, abandonaron aos seus xefes e dirixíronse cara ás montañas do Sinaí, cerca do actual Egipto, onde aspiraban a vivir independentes. Foi entón que Enki conseguiu convencer ao Consello Terrestre dos Annunaki de que era mellor que houbese alguén que traballase para eles, e que tería que ser a xente de Ziusudra.
Polo tanto, Enlil acabou por poñer boa cara, dar misericordiosamente o seu perdón e a súa bendición aos humanos que se salvaron e animarlles a que repoboasen a Terra. Aínda que negociou con Enki e co resto dos deuses limitacións tales como aumentarlles a dor e a mortalidad no parto, para restrinxir un pouco o número de nacementos dos adamu, aumentar o número de enfermidades que suprimisen rápido aos traballadores máis débiles, educalos na maior submisión e, sobre todo, reducir considerábelmente o seu tempo de vida anterior.-
-Ondaluz, ti continúas presentando a Deus coma se fose posible que estivese acompañado doutros deuses -dixo a puntillosa Zara-, e iso é irracional e irrespetuoso. Non hai máis Divos que Deus, un Deus, o único. Si houbese outros deuses non poderían chamarse Deus, home. Parte da miña familia e a nosa compañeira Dilsen, aquí presente, profesa a relixión viva máis antiga existente, a que inspirou a todas as que hoxe hai nesta parte do mundo, o Zoroastrismo. Nela menciónase a Ahura Mazda, o Señor da Sabedoría, como o Deus Creador orixe de todo. Ben é verdade que tamén aparecen outras deidades menores, como Mithra, o xuíz das almas, pero os zoroastrianos non os entenden como deuses, senón como a enerxía do Único, expresándose en cada aspecto da súa creación universal.-
Dilsen asentiu, sen dicir nada. Era a miliciana que menos falaba, malia manter, case todo o tempo, un sorriso doce e ser moi diligente, atenta e gentil. O prisioneiro pensou que debería aumentar a súa comunicación con ela.
- Tes toda a razón, a miña señora Zara- respondeu Ondaluz, conciliador-. Pero está claro que os nosos antepasados
15
mesopotámicos non podían entender ese concepto de Deus como o Ser Único. Fonte Creadora de todo, que hoxe entendemos case todos tan ben. Os nosos devanceiros tomaron aos seus iniciadores, as entidades Annunaki, por deuses. E elas fixéronlles crer que o eran, porque lles conviña. Cando eu fale de deuses en plural, por favor, respectadas señoras, recordade que non pretendo ofender a ningún creyente.
...Para aumentar a división entre os homes, os Annunaki crearon unha variedade de linguas diferentes e fixeron oficial unha suposta protección divina para cada fillo de Ziusudra e os seus descendientes híbridos en cada territorio tribal, (xente de sangue azul, chamábanlles), cada un en calculada e celosa competencia co suposto favoritismo concedido aos outros fillos por cada un dos outros Supremos Señores, fomentando deste xeito rivalidades entre clans, tribos e nacións, a fin de que o espírito localista e partidario e as relixións enfrontadas impedise que a Humanidade volvese formar unha fronte unida contra os Interdimensionales e os seus lacayos mortais, aqueles que continuarían facendo de avatares deles e de pastores e capataces para dirixir e facer producir ao rebaño.
O poema conta que o Consello dos Annunaki concedeu o privilexio da inmortalidad a Ziusudra e a súa muller, aclarando ben que só lla darían a eles dúas, a fin de conservar vivo o Modelo Matriz da semente humana, iso que hoxe, as miñas señoras, chamariamos o genoma. Pero non estenderían a inmortalidad aos seus fillos, a quen os patriarcas deberían comprometerse en crear e educar de tal xeito que entendesen a vantaxe que significa ser "un Xusto", é dicir, alguén que goza da confianza, amizade, providencia e protección da entidade que fai o papel de Supremo Protector da súa comunidade.
Para conseguilo, os lulus postdiluvianos, que agora serían chamados adamus, tiñan que facerse muchísimo máis medorentos e obedientes aos seus supostos deuses que os indisciplinados lulus antediluvianos, de modo que a nova Orde Mundial perdurase, para ben de todas as partes, deixándose dirixir por quen sabían dirixir.
Eu sospeito, as miñas señoras -dixo Ondaluz- que, ata hoxe mesmo, esas entidades vampirizadoras da enerxía vital da Humanidade continúan influenciando a psique de todos nós, porque xa todos somos mestura e, moi especialmente, das élites dominantes en todas as nacións e, por mor diso, malia os esforzos de tanta e tan valiosa xente idealista, aínda estamos lonxe de resolver o problema de que levamos dentro os virus da propositada explotación, da separación, da infelicidade dos pobos e da guerra.-
- Pois o que sospeito eu -respondeu Shivan- é que, en tanto que os seres humanos sigamos buscando fóra de nós, e non dentro, a causa
16
dos nosos problemas, continuaremos sen ter poder para solucionalos... Pero Por que nos estás enrollando con todas esas historias vellas e densas de sumerios, Ondaluz, ou como che chames?- Preguntou, levantándose, e dirixíndose a el con severa autoridade- O único que nos interesa que nos contes, xa que andas circulando sen papeis, é quen es e o que estabas pretendendo facer nesta parte do Kurdistán e do Irak cando che atopamos. Polo teu ben, enfócate niso.-
-Desculpa a miña Señora -contestou o prisioneiro serenamente, mirándoa aos ollos-, co maior respecto, prométoche que non me estou enfocando noutra cousa que en responder esas dúas preguntas. Nin enrollando a ninguén. Éme imposible respondelas sen explicar antes a historia da viaxe de Gilgamesh. Aínda así, eu xa a expliquei para as autoridades e para moitos investigadores iraníes, eles retivéronme cinco anos porque pensaron que lles podería ser útil e, aínda agora, non poden crer o que lles contei.-
